Eerste werkweek

Dafloristian weer voor deze week, weer vol met nieuwe avonturen die we deze week weer mochten mee maken. Daar waar we vorige keer een hele fotoreportage hadden, hebben we nu om privacyredenen niet zo veel vast kunnen leggen.

Deze week begon vroeg, het uitslapen wat zo goed beviel de eerste dagen werd ingeruild voor een verschrikkelijke wekker die ons vanaf half zeven aan het stalken was. We hebben een schema gemaakt waarin we om de beurt even de tijd hebben om te douchen. Zo heeft Floris nog wat extra slaap minuutjes weten te regelen door zich als laatste in het rijtje te plaatsen.
Op maandag hebben we onze eerste afspraak gehad met de directeur van The Homestead, Paul Hooper. Een uitzonderlijk vriendelijke man met een aller mooi gezicht, wanneer hij begint te lachen gaan zijn oren namelijk omhoog;). We zijn vriendelijk ontvangen met een lekker bakje oplos koffie. Koffiezetapparaten zijn hier lang niet zo normaal als in Nederland. Daarnaast is het voor een Nederlander heel normaal om koffie zwart te drinken, dus zonder melk en suiker. Hier ligt dat toch anders, wij worden namelijk raar aangekeken op het feit dat we niks in onze koffie drinken. We zijn dan ook nog geen Zuid-Afrikaan tegen gekomen die zijn koffie net als ons zwart drinkt, dus we wachten rustig af tot we die gaan ontmoeten.
Paul heeft ons in dit gesprek een introductie gegeven over The Homestead. Hierbij heeft hij ons verteld hoeveel voorzieningen ze hebben, waar elke voorziening zit en wat elke voorziening doet. Het sleutel word is hier “Samenwerking”. Wanneer je iets geregeld wil hebben kun je heel lang zelfstandig gaan spartelen, of je kan andere organisaties die jou kunnen helpen vragen om hulp. Dit is wat The Homestead doet waardoor ze zo succesvol zijn. Na de introductie hebben we een planning gemaakt voor de rest van de week en de komende weken.
Na het gesprek zijn we als eerste naar de Shelter in Woodstock geweest om hier een rondleiding te krijgen. We hebben ons nog maar net voorgesteld of we krijgen al de eerste grap naar ons hoofd. We zien er allemaal jonger uit dan dat we daadwerkelijk zijn, behalve David want die heeft een baard. Hier konden ze smakelijk om lachen en naïef dat Kris en Floris zijn lachen ze maar wat graag mee. Vervolgens werd Kristian met Justin Bieber vergeleken. Omdat Floris twee keer mee lachte en dacht er wel onderuit te komen kreeg hij de laatste maar zeker niet minste grap te verduren. Zijn kuiltje in zijn kin werd namelijk vergeleken met een vrouwelijk geslachtsorgaan. Stom verbaast van deze vergelijking stond hij daar te midden van 5 lachende mensen… Na enorm genoten te hebben van de gastvrijheid van de Kok en groepsleiding hebben we een rondleiding gehad. In deze shelter worden kinderen opgevangen die op straat leven. De jongeren krijgen onderdak en eten. Wel moeten ze naar school als ze hier komen. Er zijn strenge maar rechtvaardige regels. Het lijkt ons dan ook een goede plek voor de jongeren om te verblijven. Na de rondleiding hebben we serieus gepraat over kleur van mensen en dergelijke zo kon er weer smakelijk gelachen worden om het feit dat we niet wit waren maar roze. Al met al was het een erg leerzame dag en zijn we goed op onze plek gezet. Op deze locatie zullen we volgende week verblijven om te observeren. In het mooie vooruitzicht dat we daar vrijwel elke ochtend om 6 uur aanwezig moeten zijn. Wat een onmenselijke tijden, u mag ons succes wensen onderaan de blog.

Dinsdag begonnen we vroeg op het kantoor, hier hadden we een afspraak met Janice Sparg. Zij is de leidinggevende van de WCSCF(Western Cape Street Children Forum). Zo iets gaat natuurlijk niet op zijn Nederlands heel suf in een kantoortje, nee, dat gebeurt in een koffiebar. Het begon eerst met de kennismaking, uitleg van wat wij doen en wat zij doet. Daarna gingen we de diepte in en kwamen we op hele interessante onderwerpen uit voor ons onderzoek. Dit interview hadden we opgenomen zodat we het ook kunnen gebruiken voor ons onderzoek. Helaas ging de tijd te snel, we moesten namelijk om 10 uur al weer op het kantoor zijn!
Om 10 uur gingen we namelijk met de driver mee op een ‘breadrun’, wat zo veel betekent als brood en andere benodigdheden langs verschillende afdelingen van de organisatie brengen. Het oorspronkelijke plan was om naar Manenberg en naar Kayelitsha te gaan, alleen nu was er afgelopen weekend een onveilig voorval geweest in Manenberg waardoor Paul besloten had om ons niet naar Manenberg te laten gaan voordat de rust is wedergekeerd in de wijk. Hierdoor gingen we alleen naar Woodstock(naar de shelter waar we maandag ook waren geweest) en Kayelitsha. In Kayelitsha staat het Hillary Home, dit is een residentiële instelling voor straatkinderen die niet meer op de straat willen leven en aan het ontwikkelen zijn om terug naar huis te gaan als dat veilig genoeg is. Als dit geen optie is dan werken ze of naar begeleid zelfstandig wonen toe of naar adoptie.
Woensdag was onze zelfstandigwerkdag, dit hield in dat we bezig zijn geweest met verslaglegging van datgene wat we afgelopen dagen gezien hebben en het woordelijk uittypen van het interview met Janice Sparg. Doordat we dit in een koffiebar hadden gedaan was er veel achtergrond lawaai en was het dus erg lastig om dit woord voor woord uit te typen. Dit was echter wel nodig omdat we het anders niet kunnen gebruiken voor ons onderzoek. Een hele dag binnenwerken in zulk lekker weer was wel even wennen. Normaal gesproken in Nederland zou je buiten in een parkje gaan chillen met zulk weer en zou je je werk even uitstellen tot het minder weer wordt. Maar aangezien het hier niet echt minder weer wordt hebben we onze discipline op de proefgesteld en zijn we de hele dag binnen bezig geweest en we hebben het ook afgekregen! We waren natuurlijk baje trots!!
’s Avonds hadden we onze eerste small group meeting, dit is de kring van Anneke en Hartmut. Het was zo gaaf om dit mee te maken. We zaten met zo veel verschillende culturen aan tafel te eten. Het ene moment werd er wat Frans gesproken, dan weer wat Swahili, dan weer Afrikoans, het was een grote talen mengelmoes. Het verschil tussen een kring in Nederland en een kring hier in Zuid Afrika is dat eten in Nederland vaak gezien wordt als noodzakelijk kwaad. Terwijl hier het eten echt functioneert als een tijd van ontmoeting en interesse in elkaars week. Het thema ging over geduld, God is namelijk ook erg geduldig met ons en daarom zouden wij dit ook moeten leren als we meer op Hem willen lijken. Daarna gingen het over het vertrouwen op God dat Hij voorziet! Wat een bijzondere gave ervaring om kring te hebben met mensen uit zo veel verschillende culturen!

Donderdag hebben we een gesprek gehad met Pat Eddy, een social worker die werkt voor de CCID (central city improvement district). Dit is een instelling die in het leven is geroepen door de verschillende bedrijven. Het werkt als volgt. Deze bedrijven dragen een percentage af en van dit percentage is de CCID in het leven geroepen om de stad er netjes en verzorgt uit te laten zien. Dit betekend dat zij zich bezig houden met het afval in de straten verminderen door prullenbakken te plaatsen en dergelijke. Er is security op straat om de veiligheid te waarborgen. Daarnaast is er een kleine tak van de CCID die zich bezig houd met kinderen van de straat halen in samenwerking met The Homestead en andere organisaties die zich focussen op straatkinderen. Zo hebben ze vier Fieldworkers die op straat lopen die alle straatkinderen kennen. Ze onderhouden contact en proberen ze langzaam naar een instelling te leiden waardoor ze niet meer op straat hoeven te leven. Wanneer er nieuwe straatkinderen worden gesignaleerd melden ze dit aan het kantoor en word Paul ook op de hoogte gesteld. Naast straatkinderen houden zij zich ook bezig met zwervers die bedelen. Maar hier hebben we iets minder kennis over omdat ons onderzoek hier niet op is gericht. Op deze manier werd het sleutel woord van Paul Hooper steeds helderder. Door de samenwerking van CCID met The Homestead kunnen meer straatkinderen gesignaleerd worden en naar een opvang gebracht worden.
Na het gesprek met Pat Eddy, stond Dean ons op te wachten om de straat op te gaan. Dean is al jaren een fieldworker en kent alle ins en outs van het straatleven op zijn duimpje. De passie die hij heeft voor het werk is duidelijk te merken aan wat hij verteld. Zodra hij begint met praten, kan hij niet meer stoppen. Dean neemt ons mee de straat op, zodat we kunnen zien hoe het er nu echt aan toe gaat. Tot nu toe hadden we alleen maar mensen op visionair niveau gesproken, maar nu gingen we dan echt op uitvoerend niveau het straatleven van Kaapstad inkruipen. Dean neemt ons mee naar een plek waar elke morgen straatkinderen heroïne en “tik” inhaleren. ‘Tik’ is een goedkope mengeling van verschillende soort drugs. Lijm snuiven gebeurt allang niet meer wordt ons verteld. De meeste straatkinderen zijn verslaafd aan harddrugs. Het is te bizar voor woorden, maar je kunt hier werkelijk op elke hoek van de straat een shot drugs kopen voor 20 Zuid-Afrikaanse Rand, wat ongeveer 1,20 euro is. Op het moment dat wij op die plek staan, zijn er geen straatkinderen. We blijven de hoop houden ze vandaag nog wel te zien, om gezichten te krijgen bij de kinderen waar Red Het Talent en zoveel hulpverleningsinstanties zich voor in zetten.
Een paar straten verderop begint ons hart sneller te kloppen. We zien twee straatkinderen aan de overkant van de straat. Dean roept ze op een resolute toon en ze lijken met tegenzin te komen. Eén van de twee stelt zich kort voor en gaat dan weer door. In de ene hand heeft hij een elektriciteitsdraad en in zijn andere hand ontdekt Dean een mes. Dean legt uit dat dit kind het draad ontleed, om koperdraad te kunnen verkopen en zo geld te verdienen.
Verderop op een grasveldje zien we weer een paar kinderen. Deze zien er een stuk gevaarlijker uit en Dean praat van een afstandje op breedlachende manier met één van de groep. Het blijken jongens te zijn van de 28 Gang. De jongen waar Dean mee praat is 26 en aan zijn dunne uiterlijk en tanden is duidelijk te zien dat hij een heroïneverslaafde is. Het is jammer om te horen, maar deze jongens vallen buiten de groep ‘straatkinderen’ en deze jongens hebben dus veel minder kans op voorzieningen in de stad.
We lopen weer verder en hier hebben we de meest indrukwekkende ontmoeting van heel de dag. Dean ziet een groep straatkinderen en roept hen bij zich. Twee grote kinderen en vier kleine jongens waarvan we zeker weten dat zij veel meer verdienen dan een leven op de straat. We stellen ons voor en Dean verteld over alles wat hij heeft meegemaakt met één van de oudere jongens. Hij vertelt over zijn verschrikkelijke verleden en de band die hij met hem heeft opgebouwd door de tijd heen. De jongen blijkt 20 jaar te zijn en al vanaf zijn achtste op straat te leven. Terwijl Dean over de jongen verteld, barst de jongen in tranen uit en drukt zich tegen Dean aan. We worden er stil van. Wat een lijden heeft deze jongen mee moeten maken..
De volgende dag om 09.00 uur worden we weer bij de CCID verwacht om deze keer met Headman, een andere fieldworker, op stap te gaan. We gaan met hem niet de straat op, maar verkennen de sociale kaart van Kaapstad. We bezoeken een voorziening voor adults vanaf ongeveer 23 jaar, waar ze een douche kunnen nemen, een munt krijgen om een maaltijd te halen en kunnen leren-werken door het schoon maken van auto’s. Daarna gaan we naar een school waar straatkinderen, kinderen uit achterstandswijken en andere kwetsbare kinderen alle basisvaardigheden krijgen aangeleerd om aan het werken te kunnen in de metaalindustrie, houtbewerking en leerbewerking. Het doet ons echt goed dat deze voorzieningen er zijn voor kinderen en adults die niet op de straat horen te leven (niemand hoeft dat!).

Met ons persoonlijk gaat het verder goed, ondanks dat we een tijdje aan de rats hebben gezeten en David gepresteerd heeft een verkoudheid te pakken bij 30 graden. Ondertussen is de vaste kak wedergekeerd en loopt de neus van David niet meer (weg). Mocht u volgende week vrijdag smachten naar onze blog, treur dan niet, maar leef in de verwachting dat zondagavond de nieuwe blog weer op de site zal staan. Dit, omdat we u onze geweldige weekendbelevenissen ook niet willen onthouden in onze verslaglegging.

Tot volgende week!


p.s. We vinden het ook heel vervelend om te moeten melden dat de temperaturen dit weekend oplopen tot ruim boven de 30 graden.. Aju!