Tweede werkweek

Dafloristian weer voor deze week!
Allereerst vertellen we nog even wat over:

Vorig weekend

Vorig weekend was het ontzettend warm in Kaapstad. Zaterdag was het zon 37 graden en zondag zon 35 absoluut geen tempraturen om bij te klagen. Door dat we aan de kust zitten worden we vrijwel altijd voorzien van een heerlijk fris windje. Zaterdag zijn we samen met Hartmut en Anneke naar Milnerton beach geweest. Dit is het strand waar je echt een fantastisch uitzicht hebt op de Tafelberg. Daarnaast is het stand bekend om zijn kitesurfers en de grote golven. Hier eenmaal aangekomen hebben we eerst heerlijk genoten van het fantastische uitzicht op de Tafelberg. Na even een lekker balletje te hebben getrapt met Hartmut was het natuurlijk tijd voor een frisse duik. Fris was deze duik zeker. Het water was erg koud, maar eenmaal gewend aan het water was het heerlijk verkoelend. Naast de verkoeling zijn de golven fantastisch om het kleine kind in iedereen wakker te maken. Iedere volwassen ondervind plezier aan de golven, ieder op zijn eigen manier. Wij hebben zo met z’n drieën ruim een uur lang ons lichaam laten meeslepen door de sterke golven, Heerlijk! Wanneer we uit het water stapten werden we werkelijk droog geföhnd door de warme wind. Al met al was dit natuurlijk een heerlijk dagje waarin we van de zon en zee hebben genoten. Het lekkerste aan in Kaapstad wonen is dat je in het weekend geen weekend hebt maar echt twee dagen vakantie. Na deze heerlijke dag van ontspanning hebben we thuis lekker gegeten en onze verbrande lichaampjes goed behandeld met de after sun van de trekpleister;).
De volgende dag zijn we natuurlijk netjes naar de kerk geweest. We hadden het geluk om een hele mooie preek te horen. Het ging over je identiteit in God vinden. Naast deze bemoediging door de preek vinden we dit een geweldige kerk door de gastvrijheid van alle leden. Je staat nog geen seconde alleen of er komt al iemand om een praatje met je te maken. Niet zo’n nep praatje met blabla bla maar echt een oprecht praatje uit interesse, echt heel cool omdat te ervaren. Na een goede ochtend te hebben gehad moesten we ons snel klaar maken voor de barre tocht naar de top van de Tafelberg. Samen met Hartmut, Anneke en Micky een alleraardige man van onze kerk die ons maar wat graag de Tafelberg wilde laten zien. Aangezien het 34 graden was hebben we de route langs de schaduw genomen. Deze route heet skeleton gorge en mensen lieve wat is dat een klim. Vanaf Milnerton beach ziet de Tafelberg er prachtig uit maar als je er onder staat piep je wel anders. Wat is dit een afgrijselijk pittige klim voor jongens die zijn opgegroeid in een land met slechts een paar heuvels. Maar vrees niet wij hebben de trots hoog gehouden net als onze schaatsers in Rusland. We hebben deze route in zo’n 2 uur afgelegd om vervolgens aan te komen bij de dam. Met shirts doordrenkt van het zweet konden we genieten van een welverdiende pauze bij de dam. Dit is een bijzonder iets, boven op de berg ligt zand en is een dam met bruin water wat je kan drinken. Dit is heerlijk verkoelend en hier hebben David en Kristian heerlijk in gezwommen tegen de regels in;) Na lekker in de zon te hebben uitgerust bij de verkoelende dam zijn we de bare tocht terug gegaan. Eenmaal thuis aangekomen waren we helemaal kapot, maar niet houd deze jongens tegen om ook de laatste zonnestraaltjes te pakken. Dus kapot dat we waren hebben we de trein gepakt naar Muizenberg om daar nog even op het strand te genieten van de zon en de iets wat warmere zee dan bij Milnerton beach. Na ook de laatste uurtjes van ons weekend te hebben genoten zijn we vroeg naar bed gegaan om maandags weer fit te zijn voor de indrukwekkende week die ons te wachten stond.


Werkweek

Maandag begon het leven voor ons EXTREEM vroeg! We moesten om half 5 ons bed uit. Dit alles om er vervolgens achter te komen dat de taxi’s dan nog helemaal niet rijden. De taxichauffeurs vonden we dan ook slapend in hun taxi en ze wuifden ons weg en mompelden zoiets als “we start at half past 6. “ Vervolgens liepen we naar de trein om daar de trein nog te kunnen aanraken maar niet meer in te stappen. De volgende trein ging dan ook om 5.33 met verwachte aankomst van 5.45. Dit laatste tijdstip werd alleen steeds later met als gevolg dat we uit eindelijk gewoon om 6 uur pas vertrokken. Erg jammer, maar we waren nog steeds erg vroeg volgens de groepsleiding van de intakeshelter in Woodstock. We werden warm onthaald door de jongeren die hun laatste taakjes afmaakten en bammetjes nog naar binnen werkte voordat ze naar school gingen. Vervolgens mochten we meelopen naar school, dit doen ze om te voorkomen dat de kinderen de kans krijgen om drugs te kopen. Of met verkeerde mensen in aanraking te komen. Dit was een flinke wandeling waarin de eerste jonge al bijna zijn hele levensverhaal durfde te vertellen. Echt heel indrukwekkend wat hij allemaal vertelden, dit maakte diepe impact op ons. Welke drugs hij had gebruikt, hoe het op de straat was en hoe hij daar terecht was gekomen. Bijzonder hoe deze beschadigde kinderen al zo snel ons durfde te vertrouwen met hun verhaal. Gaande de week kwamen er steeds meer kinderen individueel op ons af die ons hun verhaal wilden vertellen. Rond 11 uur hadden even een dip momentje van het zo vroeg op staan, gelukkig stond de vrolijke kok Fatima al weer flink wat grapjes te maken en maakte ze ons blij met dat oh zo mooie woord: KOFFIE! Dat was fijn zeg. ’s Middags gingen we voetballen met de kinderen die (nog) niet naar school konden. Rond een uur of 4 zat onze werkdag er eigenlijk op, alleen hoorden we dat er ook nog drugscounseling werd gegeven die middag. We vroegen aan de social worker of we daar bij mochten zijn, waarop ze reageerde dat het kon maar alleen als de jongens dat goed vonden. De jongens waren allemaal rete enthousiast over onze aanwezigheid bij de drugscounseling. Hierdoor kregen we dus een gouden mogelijkheid! Het begon vrij bijzonder, iets wat zweverig met ademhalingsoefeningen en een openingsritueeltje. Maar dit was voor de jongens belangrijk om op die manier duidelijk te maken dat dit een veilige omgeving was waar ze open konden zijn en hun moeilijkheden qua stoppen met drugs of andere zaken konden benoemen. Over de inhoud kunnen en willen we niets kwijt dit is vertrouwelijke informatie. Dat het bijzonder was hoe open deze jongens waren ondanks onze aanwezigheid kunnen we wel zeggen. Wat ook heel apart was dat er een jongen spijt betoonde van zijn gedrag voordat hij hier bij de Homestead kwam. The Homestead is de organisatie die wordt gesubsidieerd door stichting Red het Talent de organisatie waarvoor wij het onderzoek doen. De volgende ochtend hoorden we dat hij was opgepakt voor een misdaad die hij maanden geleden had gepleegd. Kristian en David kregen de mogelijkheid om met de social worker mee te gaan naar de gevangenis in het politiebureau om de jongen moed toe te spreken en met de politie te praten om er voor te zorgen dat hij niet helemaal terug te stuurt zou worden naar zijn hometown. Dit aangezien de politie daar vaak corrupt is en deze jongen dan waarschijnlijk in een volwassen cel gestopt wordt en in alle waarschijnlijkheid verkracht wordt. Dit in combinatie met nog wat andere verhalen over wat de jongeren soms doen om hun geld mee te verdienen waren erg heftig en confronterend om te horen. Dit zijn dingen die je niet in de koude kleren gaan zitten.
Woensdag mochten we met de fieldworker mee op stap en hebben we een wandeltocht van zo’n 3 uur door heel Kaapstad centrum erop zitten. Dit met de nodige pijnlijke voeten en blaren uiteraard.
Het was erg bijzonder om te zien dat je in zo’n korte tijd zo’n goede band kan opbouwen met deze kinderen. Het was dan ook erg moeilijk om donderdag al afscheid te moeten nemen van deze jongens. Gelukkig hadden we stroopwafels mee dat verzachtte een beetje het leed van het afscheid nemen.


De Kapper

In Zuid-Afrika heb je twee soorten kapper, witte en zwarte. Bij de zwarte kapper gaat het als volgt:
Kapper: “Hoe wilt u uw haar?”
Kris: Doet u maar het zelfde model, maar dan iets korter.
Kapper: “2 of 4?”
Kris: Waarop ik antwoord met mijn meest verbaasde gezicht: just a few cm shorter.
Vervolgens pakt de zwarte kapper een scheerapparaat en voordat je het weet zijn je lange lokken er met een scheerapparaat (standje 4 bedoelde hij dus) van af. Aangezien ik niet de moeilijkste ben, blijf ik de kapper enigszins vriendelijk lachend aankijken en vraag hem hoe lang hij al in het vak zit. “Al 19 jaar”. Onmogelijk denk ik bij mezelf. De kapper kijkt zelfvoldaan naar de ravage die hij heeft aangericht op mijn hoofd, alsof ik zijn meesterwerk ben. Vervolgens pakt hij een kam en een schaar. Aha, denk ik bij mezelf, met dit knipgerei kan hij vast niet veel schade aanrichten. Niet is minder waar.. In Nederland gebruikt de kapper een kam om zo nauwkeurig mogelijk de juiste hoeveelheid haar eraf te knippen. In Zuid-Afrika wordt de kam slechts gebruikt om het haar omhoog te zetten, zodat het er met de losse pols uitgerukt kan worden.
Met, of beter gezegd zònder haar loop ik vervolgens naar huis, getroost met de gedachte dat deze ervaring me maar 30 rand (2 euro) heeft gekost.


Het weekend

Zaterdag hebben we onze vaste plek op het strand in Muizenberg ingenomen en hebben we onszelf in een uurtje tijd he-le-maal rood gebakken!
Zondag zijn we naar de Common Ground Church in Wynberg geweest en na de dienst namen we op de Zuid-Afrikaanse manier afscheid. Dat houdt in dat je gedag zegt en na een kwartier nog een keer probeert om het gesprek af te ronden. Heeel erg gezellig dus en tijd speelt toch geen rol in dit mooie land. We besloten het afscheid zelf nog even uit te stellen en zijn met een kerel uit de kerk naar Gugulethu gegaan om daar een ontzettend grote braai mee te maken bij Mzoli’s (aanrader!!). Na 3 uur op je vlees te wachten en de lunch een avondeten begint te worden, krijg je wel echt waar voor je geld. Een ontzettend grote schaal gevuld met alleeeen maar vlees. Dat was het wachten allemaal waard. :)