Tweede volle week in Durban

Dafloristian weer voor deze week!

Werkweek

Maandag begon onze eerste volle week bij uMthombo. Toen we aankwamen kregen we te horen dat de kinderen net op het punt staan om te gaan surfen. Om even orde op zaken te stellen gingen we nog even snel met de directeur om tafel, dit omdat ze met een flinke groep medewerkers en kinderen richting Rio de Janeiro gaan om het WK voor straatkinderen bij te wonen. Omdat ze donderdags zouden vertrekken moesten we een goed schema maken op welke dagen we de nodige interviews zouden afleggen. Nadat dit in grote lijnen was gebeurd werden we snel in een wetsuit gehesen. We liepen richting het strand met de straatkinderen en de surfcoach. De eerste gesprekken begonnen al over de geschiedenis van de kinderen en hoelang ze bij uMthombo zaten en dergelijke. Een maal bij het strand aangekomen startte we met een warm-up. Helaas lagen er enorm veel kwallen ook wel bekend als ‘blue button’ op het strand. David wist het al vrij snel voor elkaar te krijgen om er een om zijn enkel te wikkelen en zich te laten steken door de kwal. De eerste beet was nog wel te doen, beetje azijn erop en toen was het klaar. Vervolgens het water in om te gaan surfen, maar nee hoor deze keer had David het voor elkaar gekregen om het steekgedeelte in zijn vel op zijn hak te krijgen. Een van de kinderen van uMthombo liep met hem mee en bleef bij hem om hem te verzorgen. Het blijkt dat wanneer je blijft lopen het alleen maar erger wordt, nou dat heeft hij geweten. Er ontstond een steek in de lies regio, na een hoop ijs erop gestopt te hebben en een uurtje later zakte de pijn wat. Ondertussen kregen de kinderen surflessen en conditietrainingen, tijdens deze lessen bieden ze de kinderen goede structuur om ze dat aan te leren tijdens een spelsituatie, zodat ze dat straks in de maatschappij ook kunnen toepassen en aanvaarden. Toen we terug kwamen hebben David en Kristian een stafvergadering meegemaakt die half in het Engels en half in het Zulu gevoerd werd. In de tussen tijd volgde Floris een sessie met de kinderen over hoe het weekend was gegaan.

Dinsdag stond in het teken van interviewen we hebben er in totaal 6 gedaan! Dat was wel even slikken en bikkelen, maar het is ons gelukt! Nu het uitwerken nog!

Woensdag kwamen we vol zelfvertrouwen aan bij uMthombo met onze zwembroek aan een bepakt met handdoek en zonnebrand. In de overtuiging dat we eindelijk de structuur van het programma te pakken hadden, wachtten we netjes af tot het surfen zou beginnen.. Niet dus, de surfkinderen waren al weg en wij mochten vandaag huisbezoeken bijwonen. Er konden alleen maar twee van ons in de auto meerijden, dus Kristian bleef thuis om met één jongen en een childcare worker naar het ziekhuis te gaan. De zestien jarige jongen moest voor de eerste keer in zijn leven naar de tandarts en nadat Kristian zijn mond van binnen had bekeken, stelde hij hem gerust dat een kunstgebid best cool is. Grapje natuurlijk, maar de jongen had wel twee grote gaten in zijn mond, dus het zou nog een traumatische eerste tandarts-ervaring kunnen worden..
Toen de childcare worker eenmaal terug was van het surfen, gingen we met de benenwagen richting het ziekenhuis. In Zuid-Afrika kun je kiezen tussen auto rijden of lopen.. De derde optie, fietsen, is veel te gevaarlijk hier! Automobilisten houden weinig rekening met tweewielers en zelfs de wegen in Afrika houden hier geen rekening mee. Geen fietspad te bekennen.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen begon het avontuur. De ex-straatjongen van uMthombo was nooit in het ziekenhuis geweest, dus hij moest zich registreren bij kamer 601, een uitgebreide uitleg van een medewerker later, komen we aan bij kamer “61”. Faaantastic! Nog een paar uitleggen verder, kwamen we bij de goede kamer aan. Daar bleek dat de jongen hier wel eens was geweest. We moesten weer terug naar de receptie, waar we een verwijzing kregen voor een andere bali. Bij die bali leverden we het dossier van de jongen in om vervolgens een verwijzing te kregen naar een ander gebouw van het ziekenhuis. Daar werden we doorverwezen naar de tandarts. We sloten netjes achter in de rij aan.. Allerlei lokale kleurlingen zaten in de rij te wachten en er zat ook één blanke man. De childcare worker stootte me aan en zij met een brede smile “Eey Kristian, watch that white man, haha”. De blanke man zat driftig heen en weer te schuiven en was duidelijk niet blij met het kastje-naar-de-muur systeem en de lange wachtrijen van het Zuid-Afrikaanse ziekenhuis. We hielden een weddenschap hoe lang de man het zou uithouden. Ondertussen waren we aan de beurt, maar wat bleek.. We moesten ons eerst apart registreren voor de tandarts, voordat we daar terecht konden. We konden inmiddels de lol er wel van inzien. De childcare worker legde uit dat Zuid-Afrikanen en dag uittrekken om naar het ziekenhuis te gaan. Dat is de reden waarom ze zo vrolijk in de wachtrij zitten, heerlijk volk!
We registreerden ons bij de tandarts en mochten weer achter in de rij aansluiten. Balen, dacht ik.. Maar de childcare worker leek heel anders te reageren.. Hij bulderde van het lachen en sloeg me op zijn schouder. “You owe me something!” zei hij en toen ik mijn hoofd omdraaide zag ik de gefrustreerde blanke man boos weglopen. Ik had de weddenschap dus verloren. ;)
Toen de jongen eindelijk op de grote stoel van de tandarts plaats mocht nemen, bleek het allemaal wel mee te vallen. De jongen werd verdoofd en voelde niets van de pijn. Ik denk zelfs dat de childcare worker zelf meer leed dan de jongen, want hij rende halverwege weg omdat het trekken van een kies met iets wat lijkt op een nijptang echt een afgrijselijk gezicht is..

FOTO DENTIST http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/Dentist_zpseda0435f.jpg.html

Floris en David hadden de mogelijkheid om mee te gaan op homevisit, dit na op een eerlijke wijze het plekje te verkrijgen door middel van het steen-papier-schaar-spelletje. Kristian was in de tussentijd in de mogelijkheid gesteld om naar het ziekenhuis te gaan. De rit naar de Township alleen al was een ervaring op zich, we gingen eerst de twee kinderen ophalen bij Youth for Christ, waar ze verblijven. Het resultaat van de homevisit was dat het ene meisje terug naar huis mocht komen de volgende dag. Het andere meisje bleek namelijk alleen een vriendin te zijn en ze hadden gelogen over het feit dat ze familie waren.
Daarna mochten bij het uitzwaai evenement zijn voor het voetbalteam en de meereizende medewerkers. Dit bestond uit mooie speeches, eten en een HELEBOEL dansen! En wat kunnen deze mensen dansen zeg! Werkelijk waar elk lichaamsdeel beweegt op de meest(voor stijve Nederlanders als wij) onmogelijke wijzen.

Verhuizing

We hebben het wel is waar twee weken volgehouden om in het party hostel te verblijven. We merkte in het begin al dat het niet zo prettig was als ons verblijf bij Anneke en Hartmut. Van een rustig plekje naar een hostel waar veel werd gefeest door vakantiegangers uit verschillende landen. Dit gefeest ging vaak gepaard met een sappie en flink wat lawaai. Dit maakte dat we onze contacten hebben in Kaapstad hebben gevraagd of zij misschien een alternatief hadden voor een verblijf. Dit aangezien onze nachtrust en ook ons onderzoek hier onder leiden aangezien er vrijwel de hele dag en halve nacht muziek aanstond. Na veel mensen te hebben gevraagd en gebeden, kwamen vrienden van Anneke en Hartmut, Zane en Sanette met de optie om bij haar ouders te verblijven. Dit zou dan wel iets verder van Umthombo zijn waar we moeten mee lopen om te observeren en interviews af te nemen. Na iedereen te hebben gevraagd of dit veilig was hebben we besloten het Hostel achter ons te laten en naar de ouders van Sanette te gaan. Haar ouders waren zo vriendelijk om ons op te komen halen van het hostel. Zo werden onze koffers in die bakkie gegooid en mochten we plaats nemen in die bakkie van Krisjan a.k.a. Kitty. Deze man is een trotse boerenman en spreekt Afrikaans, dit is voor ons goed te verstaan.
Zane had ons verteld dat het simpel leven zou zijn bij zijn schoonouders maar dit bleek veel te nederig zijn uitgedrukt. Kitty en Joey wonen op een ontzettend groot terrein en een huis dat lijkt op een villa. Een villa is natuurlijk geen villa zonder zwembad, dus ook Kitty en Joey hebben een zwembad. Hier hebben we dan ook heerlijk kunnen ontspannen. We hebben net als in Kaapstad twee slaapkamers. David is weer de gelukkige en slaapt alleen vanwege zijn gesnurk. Na onze aankomst en de kennismaking hebben we lekker in de tuin gezeten onder het genot van lekker koud gezuiverd water. Ze hebben verschillende huisdieren, zo hebben ze een hond die 78 kilo weegt en genaamd Peppa. Daarnaast hebben ze twee schildpadden en een papegaai.
Tegen de avond werd de braai aangemaakt en liet Kitty aan ons zien hoe er gebraaid moet worden. We kregen een heerlijk stuk T-bone steak en een heerlijk stuk boerewors. Na deze heerlijke maaltijd en leuke gesprekken over hoe erg Nederlands lijkt op Afrikaans hebben we heerlijk geslapen.

Kleine indruk van de achtertuin: http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/nieuwhuis_zpsedc156a1.jpg.html

Resultaat na het braaien:
http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/Braai_zps08473f25.jpg.html

Zaterdag

Op zaterdag werden we wakker en hebben we heerlijk rustig aan gedaan, na een ontbijtje zijn we lekker gaan zwemmen in het zwembad en hebben lekker in de zon gelegen. Nadat we de hele middag lekker hadden gezwommen en gezond was het tijd om even boodschappen te gaan doen. Op vrijdag hadden we al besproken dat we graag naar de Drakensberg wilden gaan. We bespraken de opties van het huren van een auto of het nemen van een tour. Allebei bleek erg duur en voor dat we het wisten boden Kitty en Joey aan om hun auto te lenen. Het is werkelijk onwerkelijk hoe gastvrij deze mensen zijn. Ze zijn zo lief en gunnen je alles wat je nodig hebt. Toen we lopend boodschappen wilde gaan doen zijden ze dat we maar met de auto moesten gaan om te oefenen hoe het was om te rijden. Dit hebben we aangenomen. Wat een ervaring om zo’n klein stukje te rijden naar de winkel. Ondanks het kleine stukje was het lang genoeg om even te ervaren hoe raar het is om links te rijden. Weg automatische piloot en welkom concentratie. Nadat een ieder van ons een stukje had gereden hebben we de auto in goede staat weer terug gebracht bij Kitty en Joan. Na s’avonds weer een heerlijke braai maaltijd te hebben gehad van Kitty, met onder andere lam en boerewors hebben we een gezellige avond gehad met onder anderen de zoon en schoondochter van Kitty en Joey. Al met al voelen we ons ontzettend gezegend en zelfs dat verwoord niet onze dankbaarheid naar God en alle mensen die ons zo geweldig verwelkomen, helpen, huisvesten en gewoon gastvrij zijn.

ZONDAG

Om 8 uur ’s ochtends werd onze rust wreed verstoord door de wekker van Kristian, met een penetrante melodie die we alle drie inmiddels kunnen dromen.. De rustdag was aangebroken!
We zijn deze morgen naar een kerkdienst geweest met overwegend Indonesiërs in de gemeente. De Engelstalige dienst werd ingeluid vol met zang, aangemoedigd door een viertallig zangduo die vol overtuiging de microfoon in de kerk wisten te gebruiken. Wat een passie! We voelden ons als ADHD’ers en als christenen gelijk op ons gemak. Na een mooie dienst van bijna 2 uur, waarin wij als Hollanders ook nog een aantal keer in de belangstelling werden gezet, liepen we de kerk uit. In de wandel van de kerkbank naar buiten zijn we 3 verschillende keren uitgenodigd om bij mensen te blijven voor de lunch. Wat een gastvrijheid!! We hebben helaas de aanboden aan ons voorbij moeten laten gaan, omdat we al een middagprogramma hadden gepland. We waren namelijk door de zoon (en vrouw) van onze hoster uitgenodigd om mee te gaan naar de Victoria’s Streetmarket en een shoppingmall Pavilion. Weer een voorbeeld van de geweldige gastvrijheid die hier in Zuid-Afrika te vinden is!! Bij Victoria’s streetmarket hebben we voor onze geliefden heel wat souvenirtjes op de kop getikt met als motto ‘lekker afdingen is niet vies!’ :)
Jullie begrijpen dat de rest een verassing blijft, dus hier stopt mijn verhaaltje.. ;)

Komende week gaan we weer meedraaien met de programma’s van de organisatie uMthombo, één van de organisaties waar Red Het Talent sponsor van is.
Tot volgende week maar weer, hooooooi!


Ps. Bij deze nog de vorige week beloofde foto van het zelfgeknipte kapsel van Floris!
http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/Florisgeknipt_zpse4a039e1.jpg.html