Derde werkweek

Dafloristian weer voor deze week!

Weer een nieuwe week vol met Zuid-Afrikaanse praat over wat we in dit baie lekkere landje meemaken. Leuk om te zien dat zoveel mensen die ons lief zijn onze verhalen lezen en bedankt voor alle reacties. Als dank zullen we voor alle mensen die reageerden met de vraag om een samenvatting, de update van deze week korter (proberen te) houden ;). Maar dat blijft natuurlijk lastig als je zoveel bijzondere dingen mag doen in zo’n bijzonder mooi land.

Noon Kanon

Maandag kwamen we op de afgesproken tijd op het kantoor van The Homestead aan om vervolgens geconfronteerd te worden met een typisch Zuid-Afrikaans misverstand: de afspraak met onze Paul Hooper is 2,5 uur naar achteren verschoven. Een aantal uitgebreide excuses later, worden we op weg gestuurd om de Signal Hill te beklimmen om getuige te zijn van het Noon Kanon schot om 12.00 uur. Want ja, 2,5 uur niets uitvoeren doen we wel weer in Holland, daarvoor zijn we niet naar Cape Town gevlogen. Het afschieten van het ‘Noon Kanon’ is een dagelijks ritueel om 12 uur. Het is begonnen als een ‘klok’ voor mensen zonder horloge dat het tijd was voor het middageten (en er zijn nog wat theoriën waar het vandaan komt) en het is uitgegroeid tot een traditionele gebeuren waar je tot aan de andere kant van Kaapstad getuige van kunt zijn..

Even later lopen Floris en David zonder shirt, en Krisje met shirt de heuvel op. Even een vraag voor de lezers thuis: Welke twee jongens zijn er verbrand?
Hoe dan ook, we liepen de heuvel op naar het kanon en volgden netjes de instructies op. Wachten tot 12 uur, vingers in de oren en aftellen vanaf 20.. Wat er daarna volgt is ongelofelijk. We horen iets wat lijkt op een zielige versie van de gemiddelde scheet en vragen ons af hoeveel mensen er in het verleden hun middagmaaltje hebben gemist doordat ze dit knal-ertje niet hebben gehoord!! Later bleek dat het geluid velen malen zachter is als je zoals ons achter het kanon staat. Aha, niks gezegd!
http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/noongun_zpsd0daf86c.jpg.html

Werkweek

Zoals jullie hebben kunnen lezen begon onze werkweek wat gebroken en anders dan verwacht. Vervolgens begon onze werkdag wederom vroeg, we stonden op rond 5.20 uur. Dit zijn uiteraard geen tijden, maar daar wordt hier heel anders over gedacht ;)

Vervolgens pakken wij dan de trein naar Falsebay waar wij opgewacht werden door een alleraardigste vrouw die de manager is van het Hillary House in Khayelitsha en de Intakeshelter in Woodstock (van vorige week). Op deze manier kunnen wij op een veilige wijze Khayelitsha inkomen. Tijdens deze reis pakken we de snelweg die feitelijk over het strand loopt langs de baai bij Muizenberg. Heel vervelend uitzicht natuurlijk zo’n zonsopkomst over de zee met mooie bergen op de achtergrond. We keken onze nog half gesloten ogen van vermoeidheid uit naar dit mooie uitzicht. http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/stranduitzichtsnelweg_zpsc1af9dc6.jpg.html

Eenmaal aangekomen bij het Hillary House werden we door de eerste paar kinderen al weer onthaald. We trapte ook wederom in de fout door ja te zeggen tegen koffie. Waarmee hier automatisch gerefereerd schijnt te worden naar Instant Coffee of terwijl oploskoffie. Met andere woorden NIET TE ZUIPEN. Ondanks dat bevat het cafeïne en was het dus alsnog een welkome bak.
Na enigszins wakker te zijn geworden kwam het kantoor van de Early Intervention Program op gang. En druppelde de medewerkers daar ook een voor een binnen. We kregen een hele uitgebreide uitleg over wat ze doen en hoe ze dat doen. En alle basics werden tot in de puntjes uitgelegd en ze konden ons enorm veel interessants vertellen voor ons onderzoek. Daarna gingen we erop uit want ze haalden allemaal termen aan in en rondom Khayelitsha en daar hadden wij nog totaal geen beeld van dus hebben ze ons als ware toeristen een tour gegeven door de wijken van Khayelitsha. Vervolgens gingen we naar het drop-in centre om daar een ouwe rot in het vak te leren kennen. Een erg sympathieke man die al 20 jaar in het vak zit. Daarna gingen we terug om te lunchen, hier was echter geen rekening meegehouden wat resulteerde in het halen van onze eerste Fish & Chips. We hebben Snoek en Stokvis gegeten. Ondanks dat Floris & David beiden geen visfanaten zijn vonden ze dit toch wel prima te nassen. Daarna gingen we terug naar het drop-in centre om een intervention program bij te wonen. Dit was echter in Xhosa(de plaatselijke taal) waardoor wij op het woordje Holland na er niet zo veel van konden verstaan. Wat ze hier doen is nadenken over de toekomst, normen en waarden aanleren. Ze leren ze dingen aan over hygiëne, hoe om te gaan met gangsters, het belang van naar school gaan, etc. Daarna delen ze eten uit, zodat daar waar kinderen thuis geen/weinig voedsel krijgen ze nu toch goed eten.

Woensdag was onze uitwerk dag, hierin hebben we weer onze observaties op papier gezet en de interviews die we hadden gedaan woord bij woord uitgetypt, dit blijft echt een rotklus ondanks dat we er ondertussen al wat meer vaardigheid in krijgen.

Donderdag zijn we met één van de medewerkers mee gegaan op Homevisit bij ouders in Khayelitsha. Hier zijn we tijdens het lopen door de wijk voor veel uitgemaakt. Zo werden we door een klein meisje benaderd als zijnde Police, richmen(rijkelingen) en Malungu(blanken). Doordat er eigenlijk weinig Zuid Afrikaanse blanken zich in die wijk laten zien vielen we enorm op en was het ook vrij duidelijk dat we toerist waren. En werd er dus overal waar wij kwamen hevig gezwaaid of gelachen. Toch fijn dat wij zo’n positieve uitwerking mogen hebben met onze aanwezigheid. Daarna gingen we naar Isikhokelo primary school om een after care program bij te wonen. Hier delen ze eten aan schoolkinderen uit en praten over normen en waarden op het gebied van drugs, seks, hygiëne, HIV, belang van onderwijs, etc. Ook hier delen ze vervolgens boterhammen uit en de meest zoete limonade die ik ooit heb geproefd in mijn leven. Als we geen ADHD al hadden zouden we het bijna spontaan krijgen van deze zoete meuk.

Vrijdag hadden we ’s ochtends ook uitwerkdag en ’s middags werden we achterin het bakkie(pickup) naar Valhalla park gereden. Dit is een van de plekken waar de meeste straatkinderen vandaan komen. Daarom zijn ze daar nu een interventie programma gestart. Tot op heden bestaat het tot de grote ergernis van de medewerkers puur uit het uitdelen van voedsel en een beetje voetballen of spelletjes spelen. Maar ze hopen een zelfde soort programma te kunnen houden als in het drop-in centre van Khayelitsha.

Vrije tijd en ontspanning.

In onze vrije tijd hebben we weer veel moois mogen mee maken. Jullie vragen je waarschijnlijk af wanneer we eens niets mee maken in onze vrije tijd maar ik denk dat dit niet tot heel weinig zal voorkomen. Helaas zullen we jullie dus elk blog lekker blijven maken met al onze ervaringen. Niet dat we dit willen maar ja wij hebben zo ook onze verplichtingen aan school en Red het Talent;) Nu dat we even geen Playstation 3 of Xbox 360 hebben om “Call of Duty” op te spelen kregen we het vervelende aanbod om dan maar met een echte Colt met .45 kogels te schieten. Dit aanbod hebben we natuurlijk niet afgeslagen en zijn met Ian een man die we eerder ontmoet hadden op een feestje naar de Ranch geweest. Ian is net schiet instructeur geworden en doet zelf ook aan wedstrijd schieten.
Ian rade ons aan om een petje te kopen tegen de zon, aangezien we alle drie geen pet mee hebben genomen uit Nederland zijn we maar eens onze afding skills gaan bekijken. Hieruit blijkt dat we het nog niet helemaal onder de knie hebben maar we hebben wel zo veel mogelijk de status van gierige Nederlander zo hoog mogelijk proberen te houden. Zo hebben we voor drie petjes die 230 rand waren toch de prijs weten te laten zakken tot 185 rand. Al met al hebben we onszelf dus 3 euro bespaart. Zo hebben we toch maar netjes ieder een petje gekocht van zo’n 4,10 euro.
Terug naar het schieten. Bij het zien van de Clock begonnen onze jongens hartjes sneller te kloppen. Het koste dan ook even flink wat concentratie om goed op te letten bij de veiligheid instructies die onze instructeur netjes vertelde. Om de beurt hebben we zo van zo’n vijf meter afstand mogen schieten op onze targets. Wat een adrenaline ging er door onze lijven. De tijd vloog dan ook voorbij. De eerste ronde hebben we gewoon geschoten maar elke ronde maakte Ian het spannender om onze adrenaline niet te laten zakken. Zo werden we uitgedaagd zo snel mogelijk achter elkaar de schoten te lossen. De volgende ronde was nog weer een stapje spannender lopend schieten. Beetje bij beetje begonnen we ons steeds vertrouwder te voelen met het schieten. Het viel dan ook zwaar om te moeten stoppen. Maar in de wetenschap dat we deze ervaring weer op zak hadden hebben we heerlijk kunnen slapen. http://i1293.photobucket.com/albums/b590/daviddejonge91/schieten_zps4a654b3f.jpg

Op Zaterdag ochtend zijn we rond vier uur ’s ochtends op gestaan om met een aantal mannen van de Kerk naar de top van de Tafelberg te beklimmen. Wat een drama zo vroeg op staan na een drukke week. Hartmut heeft ons een handje geholpen om wakker te worden door de Duitse reputatie van Schumacher hoog te houden. Scheurend over de snel weg kwamen we aan om samen met onder andere Micky en André een van de dominees van onze kerk de berg te gaan beklimmen. Met Mickey hadden we de week ervoor al de route Skeleton gorge gedaan, en dit keer nam hij ons mee om de Platteklip gorge de iets meer toeristische route. De reden dat we zo vroeg zijn gegaan is dat de zon op deze route staat en dat het dan erg zwaar word om hem te beklimmen. Het was een pittige klim met een geweldige beloning aan de top. Wat een gigantisch uitzicht over Kaapstad en wat een gevoel als je zo’n berg hebt beklommen. Het is ongelofelijk gaaf om met deze mensen te genieten van God’s creativiteit en schoonheid van de schepping. Mickey: When we see this beauty of God’s creation we may feel blessed to serve such an awesome God. Dit is een mooi citaat wat in een zin aan geeft wat wij ervoeren toen we daar boven aan stonden. De weg naar beneden was ook erg aangenaam. We kwamen ontzettend veel mensen tegen en wat is nou leuker om deze mensen een beetje te plagen? Zo hebben we een aantal mensen zover gekregen t geloven dat we al voor de tweede keer de berg hadden beklommen en nu voor de derde keer gingen. Ook het grapje over dat het nog 3 uur duurde tot de top deed het erg goed;)

Schemer ergens halverwege de berg: http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/ochtendtablemountain_zps57a3cf8e.jpg.html

Zonsopkomst: http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/sunrisetablemountain_zps88df7b93.jpg.html

De top: http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/toptablemountain_zps80dc9e5e.jpg.html

Na deze klim hadden we natuurlijk nog een hele dag voor ons die hebben we dan ook goed benut door Samen met Grant en een paar van zijn vrienden te gaan lunchen om vervolgens naar Carlton beach te gaan om te genieten van het heerlijke weer. Op het strand was het heerlijk maar het water aan dit strand was werkelijk waar verschrikkelijk koud en we hebben dit dan ook niet langer volgehouden dan vijf minuten. Verder beviel dit strand minder dan in Muizenberg, ondanks dat er meer zon was doordat er geen berg was. Op dit strand waren slechts witte mensen te vinden, en ik weet niet of ik nu witte mensen veroordeel maar deze mensen op dit strand waren erg bezig met hun uiterlijk, het was letterlijk zien en gezien worden. Waar in Muizenberg mensen komen voor plezier was dat hier beduidend anders. Na weer een ervaring rijker zijn we lekker wezen uit eten in Claremont een plaatsje naast Wynberg. De pizza’s die we daar hebben gegeten waren erg lekker en ook aardig scherp, zo hebben we ook vandaag nog kunnen na genieten van onze pizza;)
Zondag zijn we naar de kerk geweest om wederom een erg mooie en bemoedigende preek te horen over de gaven van de Geest. Na de mooie dienst en het gezellige na praten met de mensen van de kerk was het tijd voor de straatbraai die Anneke en Hartmut hadden georganiseerd om de buren wat beter te leren kennen. Want waar in Nederland je soms meer contact hebt met je buren dan je lief is heb je dat hier vrij weinig door alle hekken die om je huis heen staan. Iedereen nam wat mee naar de Braai en hier hebben we dan ook heerlijk van genoten. Om jullie na dit blog met een goed gevoel verder te gaan met jullie levens zullen we heel eerlijk vertellen dat het vandaag een beetje heeft geregend vandaag. We hopen dat dit jullie een beetje een goed gevoel geeft;) Wij leven in de wetenschap dat we de rest van de week weer zon hebben. Dus we wensen jullie veel succes toe in het nog wat frisse Nederland;)

Dit is nog een fotootje van vorige week dan krijg je een idee van Mzuli’s het braairestaurant waar we geweest waren in Gugulethu. http://s1293.photobucket.com/user/daviddejonge91/media/mzuli_zps64b92478.jpg.html

Bedankt voor het lezen en tot de volgende !!